Buffy the Vampire Slayer
You’re a vampire. Oh, I’m sorry. Is that an offensive term? Should I say ‘Undead-American’?
Inspirisan horor klišeom, gde praznoglava plavušica vuče glup potez ili ugane zglob tokom bekstva i biva uhvaćena/ubijena od strane negativca/čudovišta, Džoš Vidon odlučuje da preokrene situaciju i, u filmu “Buffy the Vampire Slayer” iz 1992. godine, površna navijačica postaje “the chosen one”, usamljeni borac protiv vampira i demona, čija je sudbina da spase svet. Pet godina kasnije, priča se nastavlja u istoimenoj seriji, koja je izgurala sedam sezona i stekla kultni status, a Entertainment Weekly je stavlja na deseto mesto najboljih serija svih vremena.
Serija kombinuje srednjoškolsku sapunicu sa elementima drame, komedije i horora i predstavlja pre omaž nego parodiju hororima B produkcije osamdesetih. Iako je tehnički jezivo zastarela, a šminka i kostimi su tragikomični, s jedne strane upravo to joj danas daje neodoljiv šarm, koji na prvu osvaja nas nostalgičare, a sa druge, karakterizacija i razvoj likova i njihovih odnosa, kao i raznovrsnost tema koje pokriva, umnogome nadomešćuju za sve tehničke nedostatke.
In every generation there is a Chosen One. She alone will stand against the vampires, the demons and the forces of darkness. She is the Slayer.
Moje mišljenje je da ljudi koji ovu seriju nazivaju smećem ili nisu odmakli dalje od prvih nekoliko epizoda, te o njoj nemaju pravu sliku, ili prosto ne vole ovaj žanr. U oba slučaja nisu merodavni da o njoj sude. A opet, mislim da i oni drugi, koji je svrstavaju u sam vrh televizijskih dostignuća, preteruju na drugu stranu i da za tako visok rejting nema realnih osnova.
Meni se stil horora B produkcije izuzetno dopada, takođe volim i tinejdžerske filmove, veliki sam nostalgičar kada su u pitanju osamdesete, sviđa mi se širok dijapazon životnih tema koje serija pokriva i način na koji kombinuje filozofske probleme sa pop kulturom, dramu i horor sa komedijom i jeftinom akcijom, transfere blama sa iskrenom emocijom. Sviđaju mi se duhovite opaske i sarkastične primedbe na račun savremenog društva (primer u naslovu teksta), kao i više ili manje očigledne reference na mnoge ličnosti i ostvarenja iz žanrova koje obuhvata.
Serija je snimana u istoj školi u kojoj je sniman i kultni “Beverly Hills, 90210”. Logo policije Sanidejla je isti kao u “Police Academy” franšizi. Drevni vampir, koji je u jednoj sezoni glavni negativac, po scenariju je dugokos i sa bradom, ali je u seriji ovaj izgled odbačen i njegov izgled je sada omaž Nosferatuu iz 1922. godine, a pravo ime Spajka, Vilijam Prat, je pravo ime legendarnog Borisa Karlofa.
Moja jedina velika zamerka seriji “Buffy the Vampire Slayer” je izbor glavne glumice. Iako je donekle harizmatična i svakako eye-candy, i iako sam se kroz 144 epizode svakako vezao za lik Bafi, činjenica je da Sara Mišel Gelar nije dobra glumica. Ceo njen glumački performans svodi se na nekolicinu izraza lica koje vrti u krug i veliki deo izgleda kao da se beči i prilično je iritantna.
Ali zato je tu mnoštvo drugih glumaca čiji su performansi mnogo upečatljiviji (Džulijet Landau, Eliza Dušku) i čiji su mi likovi, tokom sedam sezona, postali kao druga porodica (Alison Hanigan, Entoni Hed, Džejms Marsters, Ema Ford, Harizma Karpenter) i nedostajaće mi, bar dok se ovoj seriji ne vratim i po treći put, ako bude vremena i prilike.
8/10
Responses